Alice Nu !

De nieuwe Sint heeft geen baard en ze zingt zelf:

Alice Nu

Veel te doen, nog véél te doen. Het is half november en december komt. 2024 loopt al naar z’n einde, maar afgelopen is het nog niet. Laten we er nog zo lang mogelijk van genieten. Van de bomen die kleur bekennen, van herfstconcerten en wintermarkten. Van de grootste spaghettislag ter wereld en van elkaar. Genieten van wandelingen en een kom pompoensoep erna, van muziek, expo’s en biodanza. Van Bonanza mag ook.

Nog zoveel te doen, een BOp-magazine vol. En méér.

Alice Toen

Alice Toen is nog niet voorbij. Ook op je honderdste kan je nog leven, honderduit. Het is niet aan iedereen gegeven, dat is zeker. Maar het kàn. Dat toont actrice Alice Toen (foto KVS/Vanfleteren) aan door terug op het KVS-podium te stappen. Daar stelt ze op 22 december haar allereerste CD voor. Want zingen kan ze ook. Alice Nu. 

Al is Toen voorbij, we kijken ook graag terug. Naar familiefoto’s, naar oude boeken of schoolrapporten (alhoewel), gebouwen en Brusselse steegjes, naar James Bond(-girls), sommigen zelfs naar FC De Kampioenen. Alles mag, alles kan.

Of we kijken gewoon naar hoe het vroeger was. Niet louter uit nostalgie maar ook om te vergelijken: waar zijn we op vooruit gegaan? En waar niet? Wat kan er (nog) beter?

Bemande loketten

Vroeger, dat was een tijd waarin de postbode nog elke dag de brievenbus kwam vullen. En zelfs een praatje maakte met wie daar nood aan had. Toen kon je in elk station nog aan het loket een treinkaartje kopen, was ook een kleine spaarder welkom bij de bank. Gewoon aan het loket, zonder afspraak. Bij iemand die jij kende. En die iemand kende jou ook, wist wat je nodig had. Vroeger, toen er nog bemande loketten waren.

Uiteraard is digitalisering soms best handig. Voor veel mensen toch, niet voor allemaal. Niet meer in de rij gaan staan, maar zelf thuis de bankoverschrijvingen regelen, of een treinticket op een smartphone downloaden (= ticket aankopen en digitaal op je ‘slimme’ telefoon plaatsen). Lekker snel toch! Maar moet dat wel altijd, dat ge-snel?

“Politici hebben werk genoeg,

laten we het zelf doen”

Wat als het internet uitvalt, of de batterij van die smartphone plat? Moet je dan echt zèlf de weg zoeken zonder GPS? Tegenwoordig schrikken de mensen wanneer je hen aanspreekt op straat om de weg te vragen. Of gewoon goeiedag zegt aan een onbekende. Mag je straks nog wel het uur vragen of een hand geven? Persoonlijk contact wordt steeds meer ‘afgeschermd’. Op de tram of in een wachtkamer zitten mensen meer op hun gsm te kijken dan naar elkaar. Dan wordt praten moeilijk, en de angst voor het (en de) onbekende groter. Dat stukje onveiligheidsgevoel, daar moeten we zelf werk van maken, niet de politici. Die hebben al werk genoeg met regeringen vormen en zo.

Laten we dus alvast omkijken naar elkaar, zorg dragen voor de buurt en de buren. Daarom vinden we als Brussels Ouderenplatform die Brussel Helpt-actie voor Accolage en haar burennetwerken zo belangrijk. Samen spaghetti slurpen, als dat geen goed begin is. Er is nog véél te doen, gelukkig maar.